Obniżenie wymiaru czasu pracy
Zwykle podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego pracownikowi stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem tego 12 miesięcznego okresu, podstawą jest przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia.
Natomiast inaczej jest jeśli w okresie przyjmowanym do wyznaczenia podstawy zasiłkowej dochodzi do zmiany wynagrodzenia, ale wskutek np. obniżenia wielkości etatu.
W razie zmiany umowy o pracę lub innego aktu, na podstawie którego powstał stosunek pracy, polegającej na zmianie wymiaru czasu pracy, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy, jeżeli zmiana ta nastąpiła w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy, lub w miesiącach poprzedzających przyjętych do obliczenia podstawy.
Dotyczy to również wynagrodzenia chorobowego, zasiłku opiekuńczego i zasiłku macierzyńskiego. Jeśli więc np. pracownik zaczął pobierać zasiłek opiekuńczy w marcu, a zmiana etatu i wynagrodzenia nastąpiły od kwietnia, to podstawa nie ulega przeliczeniu i stanowi ją średnia pensja z okresu 12 miesięcy.
Przestój ekonomiczny
W przypadku przestoju ekonomicznego podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi również przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.
Okres niezawinionego przez pracownika przestoju jest traktowany, dla celów ustalenia podstawy wymiaru zasiłku, jako okres przepracowany. Wynagrodzenie jakie uzyskuje za ten okres pracownik stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, w tym składki na ubezpieczenie chorobowe, jest ono zatem uwzględniane w podstawie wymiaru świadczeń chorobowych.
Wynagrodzenie za ten okres do podstawy wymiaru świadczeń chorobowych przyjmuje się w kwocie faktycznie wypłaconej.
radca prawny Agnieszka Rusek